کارآیی تعیین مقدار بیلی روبین بندناف در تشخیص زردی غیرطبیعی

سابقه و هدف: یکی از مشکلات شایع دوره نوزادی و شایع‌ترین علت بستری نوزادان در هفته اول زندگی، زردی است که در 60% نوزادان ترم و 80% نوزادان نارس دیده می‌شود. در حال حاضر با توجه به ترخیص زودرس مادر و نوزاد بیمارستان، امکان تشخیص سریع زردی نوزاد کمتر شده و در نتیجه پژوهشگران به دنبال روش‌هایی هستند که بتواند نوزادان در معرض خطر را از قبل شناسایی نمایند. یکی از این روشها، تعیین میزان بیلی‌روبین بندناف است. این تحقیق به منظور تعیین کارایی مقدار بیلی‌روبین بندناف در تشخیص زردی پاتولوژیک (بیلی روبین سرمی روز سوم برابر یا بیش از 14 میلی‌گرم در دسی‌لیتر) انجام شد. مواد و روش‌ها این مطالعه به روش تشخیصی Diagnostic test پس از کسب موافقت والدین، بر روی 637 نوزاد ترم که با وزن بالای 2500 گرم، بدون علایم؛ اکیموز، سفالوهماتوم، سپتی‌سمی، پارگی طولانی مدت کیسه آب و با آپگار دقیقه اول و پنجم بالای 7 به طریقه واژینال یا سزارین متولد شدند، صورت گرفت. نمونه‌های خون بندناف برای تعیین گروه خونی (ABO) و G6PD و نمونه خون روز سوم جهت اندازه‌گیری بیلی‌روبین انجام شد. یافته‌ها: در مجموع 637 نوزاد مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین میزان بیلی‌روبین بندناف 0.69±1.69 میلی‌گرم در دسی‌لیتر بود. 12% نوزادان در روز سوم تولد زردی پاتولوژیک داشتند. ارتباط بین مصرف اکسی‌توسین با زردی پاتولوژیک، معنی‌دار بود (P<0.05). بیلی‌روبین بندناف کمتر و مساوی 3 میلی‌گرم در دسی‌لیتر قادر بود، 92.4% نوزادانی را که نیازمند درمان نبودند را شناسایی نماید. نتیجه‌گیری و توصیه‌ها: با توجه به یافته‌ها فوق به نظر می‌رسد که بیلی‌روبین بندناف قادر به شناسایی نوزادانی که در خطر زردی پاتولوژیک هستند، نمی‌شود. ولی بیلی‌روبین کمتر و مساوی 3 میلی‌گرم در دسی‌لیتر 92.4 نوزادانی را که دچار زردی پاتولوژیک نمی‌شوند، را شناسایی می‌نماید.بنابرین توصیه می‌شود مطالعات گسترده‌تر در زمینه روشهای دیگر شناسایی سریع زردی نوزادان انجام شود.